Zgodnie z art. 2 ust. 1b Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym za drogę wewnętrzną uważa się:
droga wewnętrzna – drogę wewnętrzną w rozumieniu art. 8 ust. 1 i 11 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych;
Zgodnie z art. 8 ust. 1 i 11 Ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych:
1. Drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym takiej drogi, są drogami wewnętrznymi.
11. Droga wewnętrzna przeznaczona wyłącznie do ruchu:
1) osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, rowerów, hulajnóg elektrycznych i urządzeń transportu osobistego albo
2) pieszych, osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, rowerów, hulajnóg elektrycznych i urządzeń transportu osobistego
‒ jest drogą rowerową.
W Polsce istnieją cztery kategorie dróg publicznych: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe i drogi gminne. Brak zaliczenia drogi do którejkolwiek z w/w kategorii czyni więc z niej drogę wewnętrzną.
